Zijn kleine bladeren vloeien als zwarte inktvlekken tezamen tot één groot tapijt van schaduw. De rivier deint zachtjes in haar bedding en zoals altijd staat de boom trouw op mij te wachten. Terwijl ik mijn jas uittrek voel ik hoe de koude wind dwars door mijn hemd blaast en mijn warme huid zachtjes doet rillen. Het water zal koud zijn, en terwijl mijn lichaam de eerste signalen van ongemak afgeeft kijk ik vragend naar de boom.

Het is klokslag 09:15, de grote laadklep van de vrachtwagen zakt langzaam naar beneden en enthousiast tillen we de eerste kratten naar buiten. Kratten vol biologisch groente en fruit rechtstreeks van de boer zelf. Het is inmiddels zo’n drie jaar geleden dat ik me aansloot bij Heiloogisch: een biologische groenteclub uit Heiloo die elke twee weken samenkomt om collectief boodschappen te doen bij verschillende boeren uit Nederland.

Het was de dag na sinterklaas, en ik danste door de kamer terwijl ik zong: ‘ik heb veel cadeautjes, ik heb veel cadeautjes’. Na een paar rondjes zwieren zwaaien plofte ik neer op onze grote, zwarte bank en keek naar buiten.

Vrolijke Franse klanken vullen de auto, en terwijl Edith Piaf over haar liefde voor Parijs zingt draai ik het raampje iets verder open. Ik geniet van de warme zomerzon en een koel briesje dat zachtjes naar binnen waait. Samen met Edith neurie ik over de hemel van Parijs terwijl ik over de smalle landweg hobbel en omringt wordt door een prachtig landschap van uitgestrekte weilanden.

Het woord onkruid heeft me de laatste jaren enorm geboeid en het was slechts een kwestie van tijd tot ik zou meedoen aan een workshop wildplukken.

Vol spetters en plezier,