* Op zoek naar het leven *

Een autobiografisch verhaal over angst, moed en zelfliefde. Verwacht: 2025

Woord vooraf

Ik zit in mijn caravan terwijl ik dit voorwoord schrijf. Ik ben omgeven door groen op een knusse camping, gelegen aan de voet van de duinen. Het is hier adembenemend mooi en het voelt nog steeds onwerkelijk dat mij dit gegeven is. Dat mijn droom voor een klein huisje aan de rand van het bos op deze manier is uitgekomen. Zeven jaar geleden had ik me niet kunnen voorstellen dat ik hier zou zitten. Maar mijn leven is zo drastisch veranderd, ik ben veranderd en terugkijkend op de weg voel ik niets anders dan trots en waardering voor wie ik ben geworden. En vreugde. Heel veel vreugde.

De pijn was onbeschrijfelijk en de weg was zwaar. Mijn diepste verlangen bleek tevens mijn grootse angst. Diep vanbinnen wist ik dat ik niet het leven leidde wat bij me paste. Ik wist alleen niet hoe ik het wél moest doen. Dus vergeleek ik mezelf met anderen en negeerde ik mijn eigen behoeften en grenzen. Bang om het anders te doen, bang om anders te zijn en bang om buiten de boot te vallen. Tegelijkertijd voelde ik angst dat wanneer ik wél zou kiezen voor het leven waar mijn hart sneller van ging kloppen en ik die deur wél op een kier zou zetten, er geen weg meer terug was. En ik mijn draai in de Westerse maatschappij niet meer zou kunnen vinden. Maar bovenal was ik bang om gescheiden te raken van mijn familie. Of iets te doen waar ik hun goedkeuring mee zou kunnen verliezen. Ik zat vast en raakte telkens weer van slag wanneer ik geconfronteerd werd met de vrijheid die ik zelf niet ervaarde, maar waar ik zo wanhopig naar verlangde.

Toen ik op mijn achtentwintigste levensjaar er eindelijk klaar voor was om te veranderen, raakte ik ziek en viel uit met een zware burn-out zodat ik door de processen kon gaan die me hielpen om dit alles in te zien. Een nieuwe cyclus van zeven jaar was net begonnen en het leven bood me de lessen die ik nodig had. Dat deze moeilijke reis uiteindelijk het beste in me naar boven zou halen en me grootse avonturen zou brengen had ik nooit verwacht. De immense kracht in mezelf en de bereidheid om écht mijn angsten te trotseren, mijn leven om te gooien en dromen waar te maken heeft me uitzonderlijk verrast. Dat ik de moed zou vinden om te slapen in de wildernis, midden in de nacht een vulkaan te beklimmen, te leren hout hakken en zelfs de confrontatie met slangen aan zou gaan in ruil voor stilte en ongerepte natuur, had ik nooit durven dromen. Ik leerde dat mijn keuzes niet betekenden dat ik dierbaren zou verliezen en dat ik onvoorwaardelijk van mezelf mocht houden. En zo bracht mijn grootste pijn me mijn diepste geluk.

Ik wens je de moed om hetzelfde te doen. ♥

Hoofdstuk 1 De dag waarop ik brak

Het was maandagmiddag en de klok sloeg twee uur.

Met zware ogen staarde ik naar het beeldscherm terwijl ik doelloos heen en weer scrolde met de muis. Ik was alleen in kantoor en voelde mijn ogen branden. Ik wilde ze graag dicht doen, me ontspannen en voor een moment nergens aan denken. Maar in plaats daarvan hield ik ze open en vond ik dat ik iets nuttigs moest gaan doen.

Ik kon me er alleen moeilijk toe zetten. Ik had totaal geen concentratie of energie en probeerde mezelf af te leiden met het lezen van zakelijke e-mails uit mijn eigen bedrijf. Waarbij ik hoopte op een webshopbestelling zodat een externe impuls me even kon voorzien van vrolijkheid. Al was het maar voor een paar minuten. Ik wist dat ik niet hoorde te werken aan mijn eigen bedrijf in de baas zijn tijd, het was alleen zo dat ik mijn eigen bedrijf op dat moment vele malen leuker vond dan de baan in loondienst waar ik ooit zoveel van gehouden had.

Ik merkte dat ik de afgelopen weken steeds vaker mijn e-mail las of op andere manieren tijd besteedde aan mijn eigen bedrijf. Het brave meisje in mij leek steeds minder braaf en ik begon genoeg te krijgen van de akelige situatie waar ik in zat. Door alle stress, frustratie en het verdriet dat ik ervaarde was mijn motivatie ver te zoeken en de passie die ik al die jaren voor deze droombaan had gevoeld leek in rook te zijn opgegaan. Maar omdat ik ondanks alles nog steeds veel van mijn baan hield, of misschien was ik bang om het bekende te verliezen, probeerde ik de crisis te overleven. Ik zag gewoonweg geen andere optie. Ontslag nemen leek vele malen erger dan de pijn die ik moest trotseren door te blijven.

Inmiddels tikte de tijd langzaam door en waren er weer een aantal minuten verstreken. Ik sloot de mail af en kwam tot de conclusie dat ik zelfs hier geen puf voor had. Iets wat me verbaasde, want het afgelopen jaar had ik niets liever gedaan dan zoveel mogelijk werken aan mijn webwinkel. Nog geen uur geleden had ik beneden gezellig geluncht met een collega en was alles nog oké geweest. Een gewone maandag met de gebruikelijke grapjes aan tafel. Maar nu voelde ik me ineens ontzettend moe en kon ik me nergens op concentreren. Ik voelde me schuldig naar mijn werkgever dat ik niets uitvoerde en probeerde nogmaals mijn fysieke staat van zijn te negeren en mezelf te dwingen iets werkachtigs te doen. Maar mijn ogen voelde zo zwaar dat ze bijna dicht vielen. Toen staarde ik uit het raam en besloot iets te doen wat ik nog nooit had gedaan: het was kwart over twee ’s middags en ik ging naar huis. 

Ik verliet het kantoor met een gevoel van onbehagen en vroeg me af of ik het hoofdkantoor moest bellen om me ziek te melden. Maar ik was zo moe dat ik niet helder kon denken of een telefoongesprek zou kunnen voeren. Bovendien wist ik niet eens wat ik zou moeten zeggen. En ergens diep van binnen hoorde ik een klein stemmetje dat zei dat ze de rambam konden krijgen. Dus stapte ik in de auto en ging naar huis.

De weg terug was zwaar. Wanhopig probeerde ik mijn ogen open te houden en goed op het verkeer te letten terwijl ik de vertrouwde weg naar huis reed. Normaal gesproken vond ik het heerlijk om naar muziek te luisteren tijdens het rijden, maar deze keer liet ik de radio uit. Ik voelde dat ik al mijn aandacht nodig had om veilig thuis te komen en voor het eerst maakte ik me oprecht zorgen over mijn veiligheid. Een half uurtje later kon ik met opgelucht hart mijn auto parkeren en plofte ik thuis op de bank, waarna ik als een blok in slaap viel.

Ruim twee uur later werd ik wakker met hernieuwde energie. Ik voelde me vrolijk en had weer zin in de dag. De rust had me goed gedaan en ik begon aan het avondeten. Maar na het koken was al mijn energie verdwenen en wederom voelde ik me een slappe dweil. Die avond zou ik met een vriendin gaan tennissen, maar ik wist niet hoe ik mezelf naar de tennisbaan moest krijgen. Ik had gewoonweg geen puf en eerlijk gezegd ook helemaal geen zin. Maar omdat ik het lastig vond om de afspraak af te zeggen en ik mijn vriendin niet wilde laten zitten, voornamelijk uit angst omdat ik bang was dat ze me dat niet in dank zou afnemen, belandde ik in de bekende en eindeloze strijd met mezelf: wel of niet gaan. Ik was duidelijk veel te moe om te spelen, maar ik vond dat sporten goed was voor mijn gezondheid, ik wilde meer kilo's afvallen dan ik op één hand kon tellen en tot mijn grote spijt spendeerde ik al zo weinig tijd buiten. Tegelijkertijd bleef mijn lijf wanhopig roepen dat ik te moe was en ook dat signaal wilde ik niet negeren. Want ik vond het tevens belangrijk om voor mezelf te zorgen en om te doen wat voor míj het juiste was in plaats van rekening te houden met de ander. Al wist ik meestal niet zo goed hoe. En daarnaast voelde de bank op dat moment zo lekker zacht en liefdevol dat ik niets anders wilde dan blijven zitten.

Overmand door allerlei soorten schuldgevoelens deed ik het enigste wat ik op dat moment kon bedenken: de keuze uit handen geven. Ik vroeg mijn liefje Emile om advies en ook dat werd een lang gesprek van wikken en wegen. Kennelijk waren we allebei niet zo goed in het maken van keuzes. Uiteindelijk stond ik een uur later op de tennisbaan met de gedachte dat ik me na afloop vast beter zou voelen. Fitter en vol nieuwe energie, maar dat viel tegen. Het perfectionistische deel in mij was tevreden met de dosis sport die ik gekregen had, maar fysiek en mentaal voelde ik me gebroken. En ergens diep van binnen wist ik dat ik deze keer te ver was gegaan.

De volgende dag genoot ik van mijn vrije dag die ik dankbaar en zonder schuldgevoelens op de bank spendeerde. Hoofdzakelijk in slaapstand. Ik had inmiddels besloten dat als de moeheid zou aanhouden, ik me ziek zou melden. En dat deed ik. De volgende ochtend, woensdag 1 juli 2015, belde ik naar het hoofdkantoor. Ik vertelde mijn collega dat ik me niet lekker voelde en dat ik het vermoedde had dat dit weleens langer dan een paar dagen kon duren. Ik legde uit dat alles me te veel was en dat ik alleen maar wilde slapen. Diezelfde middag werd ik teruggebeld door een van de managers. Vol vertrouwen vertelde ik haar dat ik moe was van een drukke periode en dat ik de behoefte had om bij te tanken. Ze hoefde zich nergens zorgen over te maken, na een beetje rust zou het wel weer gaan. Ik beloofde dat ik er over twee weken weer zou zijn, zolang ik nu maar kon slapen. Dat die twee weken drie jaar zou worden had ik op dat moment geen flauw benul van.

To be continued..

Ja, ik wil op de hoogte worden gehouden over dit boek!