Vrolijke Franse klanken vullen de auto, en terwijl Edith Piaf over haar liefde voor Parijs zingt draai ik het raampje iets verder open. Ik geniet van de warme zomerzon en een koel briesje dat zachtjes naar binnen waait. Samen met Edith neurie ik over de hemel van Parijs terwijl ik over de smalle landweg hobbel en omringt wordt door een prachtig landschap van uitgestrekte weilanden.
Zo tussen de groene velden waan ik me op de verlaten wegen van het Franse plattenland waar af en toe een tractor voorbij rijdt. Een plek die ik associeer met ruimte, rust en natuur. Het doet me denken aan vroeger, een tijd waarin het leven harder was als nu, maar waarin het leven tegelijkertijd vele malen simpeler lijkt als vandaag de dag. In elk geval landelijker, en dat voelt voor mij als een plek waar ik kan ademhalen.
Vandaag doe ik op een ouderwetse manier boodschappen. Met een goed humeur en een portemonnee vol contanten rijd ik van het ene boerenstalletje naar de ander. Met een rieten boodschappenmand in m’n hand laaf ik me aan allerlei heerlijke streekproducten. Ik houd van de landweggetjes, van het contact met de boer en ik vind het belangrijk om te weten waar mijn voedsel vandaan komt. Tegelijkertijd voel ik me trots dat ik op deze manier kan bijdragen aan een kleinere voedselcirkel. Geen courgettes uit Spanje maar uit een dorp verderop. Maar bovenal geniet ik intens van de roadtrip zelf die me telkens weer naar de mooiste plekjes voert.
Een van die plekjes is het winkeltje van Willem Klucht. Een oudere heer die is gaan boeren voor z’n plezier. En terwijl ik zijn erf op loop laat ik de laatste restjes stad van me afglijden. Ik passeer zijn weelderige tuin en een ren vol kippen. Het gescharrel en getok stemt me altijd vrolijk en ik ben blij om ze te zien ook al denk ik dat de kippen veel liever zouden rondscharrelen op het erf dan vast te zitten in een hok. Iets wat voor mij een reden is om de doosjes met eieren te laten staan. Achter zijn huis ligt een grote moestuin met daarnaast de schuur waar hij zijn producten rechtstreeks van het land af verkoopt. Aardappelen en groentes liggen netjes uitgestald in houten kistjes. En op een groot krijtbord tegen de schuur staan alle prijzen opgetekend. Ditmaal liggen er zakken rode puntpaprika’s voor maar één euro. Dat is bijna net zo zeldzaam als het winkeltje zelf. Compleet met geldblik, kasboek en weegschaal voelt het of ik in de jaren ‘50 ben beland. Alleen al voor de sfeer kom ik hier graag.
Vanuit de winkel zie ik de kroppen sla op het land liggen, ze stralen in de zon. De grote, groene kroppen zien er verleidelijk uit en de aanblik van zijn moestuin doet me even denken aan de avonturen van Pieter Konijn. In gedachten zie ik de oude meneer Klucht met een hark achter de konijnen aanrennen, net als meneer Verhoef uit het verhaal van Beatrix Potter. Ik grinnik in mezelf maar laat de sla staan. De vorige keer kostte het minstens een uur om al het zand uit de sla te wassen. Héél erg jaren ’50, dat dan weer wel. Ik zwaai naar meneer Klucht, hij staat achter op het land met een grote emmer vol knalrode tomaten. Iets wat zeker mee naar huis gaat. En terwijl ik in gedachten m’n groentepakket samenstel denk ik aan de woorden van Edith Piaf, ‘sous le ciel de Paris’. Onder de hemel van Parijs. Want dat is zo een dag als vandaag, toch? Hemels! ♥
Reactie plaatsen
Reacties