Boek van een dromer

'De weg van de zekerheid wordt erg gewaardeerd in onze maatschappij, terwijl de weg van de droom tot zoveel meer leidt.' 

In de zomer van 2015 werd ik ziek. Ik was net 28 jaar oud en raakte overspannen. Bijna drie jaar lang zat ik aan de bank gekluisterd terwijl ik intussen het gapende gat in mijn hart probeerde te dichten.  

Omdat ik zo hard probeerde te voldoen aan alle verwachtingen van anderen, of tenminste verwachtingen waarvan ik dacht dat ze bestonden, en zo wanhopig zocht naar goedkeuring en aandacht was ik mijlenver van mezelf verwijderd geraakt. Een lange weg van heling was begonnen, want ditmaal besloot ik om écht naar mezelf te luisteren en voor mezelf te kiezen. Zo koos ik er bijvoorbeeld voor om de dag te beginnen met een momentje voor mezelf, in plaats van allerlei to-do’s op m’n lijstje.

Voor mij was dit een rondje naar buiten, in de natuur. Iets waar mijn hart al jaren naar smachtte maar wat ik eigenlijk nooit deed omdat het voelde als verloren tijd. Tijd wat ik dacht nodig te hebben voor andere dingen. Maar nu ging ik elke ochtend op pad, en vanwege de burn-out begon ik klein, soms slechts tot aan de brievenbus op de hoek van de straat. Ik vond het heerlijk en gaandeweg breidde het als vanzelf zo ver uit dat ik op een gegeven moment elke ochtend een uur door de natuur wandelde. Of 8 kilometer op de fiets.

Verbinding

Door ’s ochtends de deur uit te gaan leerde ik de seizoenen kennen. Echt kennen. Het is geen herfst omdat onze kalender aangeeft dat het herfst is. Het is herfst omdat je buiten ruikt dat het herfst is. En omdat ik elke ochtend op pad ging merkte ik de kleinste veranderingen al op. En rook ik wanneer er een volgend seizoen aankwam. Ik voelde me gelukkig en dankbaar dat ik eindelijk een manier had gevonden om terug te komen bij mezelf, mijn kern en ware aardse oermens. In pure verbinding met mezelf en de natuur.

In plaats van mijn laptop al te openen tijdens het ontbijt, keek ik naar de vogels in de tuin. Ik begon voor ze te zorgen, pakte het tuinieren weer op en kwam in balans met de persoon die ik eigenlijk echt ben, maar nooit durfde te zijn. En inmiddels duik ik zelfs elke week in zee om me weer op een andere manier te verbinden met de natuur, en dit het hele jaar rond te kunnen voelen. Zelfs wanneer het ijs en ijskoud is.

Dromen

Tijdens mijn burn-out onderzocht ik mijn dromen want ik wilde mijn leven niet langer uitstellen uit angst en gemakzucht. Ik wilde de dingen doen die in mijn verlangens opborrelden en ja zeggen tegen het avontuur. Maar omdat ik zo vervreemd van mezelf was geraakt nam ik eerst de tijd om te ontdekken wie ik echt ben. En om actief te bouwen aan eigenwaarde aan zelfliefde, iets waar het mij de twintig jaar ervoor aan ontbrak. Ik bevond me in een periode in mijn leven waarin ik niets hoefde en niemand iets van mij verwachtte. Eindelijk kon ik de tijd nemen om aan mezelf te werken en mijn leven weer op te bouwen en in te richten op een manier die ik zelf wilde. En daar maakte ik dankbaar gebruik van.

Maar één ding wist ik zeker; ik wilde reizen. 

Een groot verlangen in mij wilde de wijde wereld in trekken en het avontuur omarmen. Ik wilde zoveel schoonheid aanschouwen en door woeste natuur trekken. Maar angst hield me altijd tegen. Waar ik eerst aan mijn ouders vastkleefde, kleefde ik later aan mijn partner. Ik durfde niet weg te gaan en uit te vliegen uit angst om iedereen die me dierbaar was te verliezen. Maar ik wilde mijn dromen en verlangens niet langer onder het tapijt vegen en besloot om deze angst voor eens en voor altijd in de ogen te kijken.

Ik ging op reis, in m’n eentje, met een hart verscheurd van verdriet. Maar ook gevuld met trots omdat ik eindelijk had durven gaan. En niet langer zou dromen van de mooiste plekken op aarde maar ze nu zelf zou aanschouwen. Ik vertrok voor acht dagen naar Portugal waar ik midden in de wildernis op een Eco camping in een boomhut sliep. Een magische plek met een buitendouche onder een strakblauwe hemel, omringd door niets anders dan ongerepte natuur. En waar mieren zo groot als een paperclip over de grond kropen en ik 's nachts in een onweersbui mijn auto in vluchtte.

Het jaar erop reisde ik een maand door Bali waar ik geconfronteerd werd met diepe eenzaamheid, mijn angst voor slangen en waar ik lag te creperen van de pijn door voedselvergiftiging. Het was een bijzondere reis waar ik leerde dat ik op mezelf kan vertrouwen en dat ik toch erg veel van mijn leven in Nederland hield. Een plek waar ik midden in de nacht een vulkaan beklom terwijl mijn geest angstig riep dat ik de top nooit zou halen. 

Samen met mijn gids op de top van Mount Batur, Bali

Hoe nu verder?

In de zoektocht naar mezelf, levensgeluk en het najagen van mijn dromen heb ik ervoor gekozen om bestaande paden te laten varen en zekerheden het raam uit te gooien. Ik zei mijn baan op en voor het eerst in mijn leven liet alle opties open. Ik stapte in een bootje zonder peddels, waarin ik dobberde op de open, woeste zee. Met geen enkel idee waar dit schip zou stranden, zolang ik maar gelukkig was met wat ik deed. 

Het was een bijzondere en zware tijd in mijn leven waarin ik hard aan mezelf heb gewerkt, oude pijnen heb geheeld en een liefdevolle basis heb gelegd rondom zelfwaardering, eigenwaarde en zelfliefde. Ik leerde mezelf kennen en ontdekte mijn taak hier op aarde. Ik raakte aan het schrijven en deed dat met hart en ziel. Wat mensen om me heen ook tegen me zeiden, ik hield vol. Bleef trouw aan het geloof in mezelf en ging er voor de volle 100 % voor. Ook al zat mijn nieuwe baan vol onzekerheden en had ik lange tijd amper een inkomen. Ruim twee jaar lang leefde ik op bijstandsniveau, maar het was het allemaal waard. Eindelijk leefde ik mijn leven zoals ik dat wilde en deed ik waar ik gelukkig van werd. Wat bij me paste en waar ik ’s ochtends m’n bed voor uit wilde komen. Ik liep het pad dat voor mij bedoeld was en deed datgene waarvan ik diep van binnen voelde dat het klopte. En dan gaat alles stromen. Ik kwam in een flow terecht waarin ik samen met het leven kon dansen. Ik hoefde niet meer tegen de stroom in te vechten. Ik hoefde helemaal niet meer te vechten. Ik leerde dat het leven één groot cadeau is wanneer je durft te vertrouwen op je intuïtie. 

Boek van een dromer

Nog steeds vaar ik zonder peddels, met slechts als enige richting een sterk vertrouwen in het leven zelf. Is het makkelijk? Nee! Ben ik gelukkig? Vele malen meer als ooit tevoren. 

Drie jaar lang werkte ik aan het boek dat ik nu eindelijk in handen heb. Mijn dichtbundel  Boek van een dromer staat vol gedichten en gedachten over de natuur en het leven zelf. Een verzameling spirituele en filosofische mijmeringen. Mijn levenslessen van de afgelopen vijf jaar en wijsheden die de natuur me aanreikte. Soms letterlijk ingefluisterd door de wind. Zoals het moment waarop ik bij de Navajo indianen was en ik een gedicht ontving van voorouders die nog altijd boven het land waken.

Het heeft lang geduurd, ruim 3,5 jaar heb ik voor het grootste deel in stilte gewerkt. Maar nu ben ik er klaar voor om m’n werk vol trots met de rest van Nederland te delen. En hoop ik dat mijn boodschap vele harten mag helen en laten stralen.

Er staan vele handgemaakte illustraties in het boek. Deze zijn met aquarelverf gemaakt door Sanne Stam en het boek is CO2 neutraal geproduceerd. My gift to mother nature. De natuur was de plek waar ik mezelf terugvond en waar ik mijn hart weer kon horen fluisteren. Ik wens dat het boek je licht en liefde zal brengen en je hart zal verwarmen. Net zoals het bij mij heeft gedaan.

Liefs, Nikki