Zwemmen met de boom

Smekend bijna zelfs. Verlangend naar zijn hulp voordat mijn brein de overhand neemt en me zoals iedere week vertelt dat ik beter naar huis kan gaan, naar daar waar het warm en knus is.

Maar ik luister niet en trek mijn joggingsbroek uit. Langzaam en bewust vouw ik hem op en leg hem in de tas. Een handeling die voortkomt uit uitstel gedrag. Ik zie op tegen het moment waarop ik straks het stille meer in zal lopen en mijn lijf zal voelen protesteren tegen de ijzige kou. De gedachte alleen al doet mijn lichaam huiveren. Of is het slechts mijn brein wat me dat wil laten doen geloven? Als een laatste redmiddel tegen deze waanzin.

Maar het is geen waanzijn, dat weet ik dondersgoed. Diep van binnen houd ik van deze diepe verbinding met de natuur, de elementen, de seizoenen, en het zwemmen met de eenden. Terwijl mijn ego huilt, reikt mijn ziel uit naar de boom en vraag ik om hulp. Want wanneer we het samen doen hoefde ik het niet in mijn eentje te doen. En net zoals voorgaande weken stemde de boom stilzwijgend toe. Hij was er voor me, ik hoefde het niet alleen te doen, we deden het samen. Hij vanaf de kant en ik vanuit het water.

Ik trek mijn lange hemd uit en loop kalm op het meer af terwijl ik de ganzenpoep ontwijk. Na anderhalf jaar elke week in natuurwater te hebben gezwommen heb ik inmiddels geleerd om de strijd los te laten. Om de kou te zien als een ervaring in plaats van ertegen te vechten. En om stil en ontspannen in het water te zakken zodat mijn lichaamstemperatuur kan wennen en zich kan aanpassen. Waardoor ik ondanks de bijtende kou op mijn huid warm kan worden vanbinnen. En zo ook vandaag, voel ik hoe mijn lijf omringd wordt door het ijzige water, hoe ik langzaam warm word vanbinnen, en hoe ik intens geniet van de ervaring. De strakblauwe hemel, het gesnater van eenden, en het zachtjes deinen van riet in de wind, ik zoog het allemaal in me op. Bovenal geniet ik van de boom die groot en fier boven het meer uitrijst, klaar om me op elk moment bij te staan. En het is juist op deze momenten waarop ik weet: ik lééf.

De discussie met mijn geest zou wellicht nog eeuwig duren. Wat niet zo vreemd is gezien de wereld waarin ik ben opgegroeid: eentje vol comfort en ver verwijderd van de wilde, authentieke, en woeste natuur. Niet gewend aan ongemak en intense kou.

Maar het is de kunst om er geen gehoor aan te geven, om naar de roeping van binnenuit te luisteren, en datgene te doen waarvan je weet dat het je blij zal maken.

Voor mij is dat een samensmelting met de natuur. Terug naar de eenvoud waarin je voelt dat alles klopt. Maar om er te komen moet ik altijd eerst door de zure appel heen bijten. ♥